Over woorden, daden en verbinding in het ouderschap en in relaties
“Ah joh, dat ZEG je toch gewoon even?”
We denken het zo vaak. Dat we alles wel kunnen zeggen. Dat we altijd onszelf kunnen zijn. En in theorie klinkt dat logisch. Maar in de praktijk ligt het vaak anders.
Zelf dacht ik ook lang: Ik kan toch alles zeggen tegen mensen die dichtbij me staan? Maar wat ik bij mezelf én in de therapiekamer zie, is dit: het gaat vaak mis niet omdat we niks zeggen, maar omdat we niet écht zeggen wat er in ons leeft. En dat maakt het verschil.
Zeggen is niet hetzelfde als je gevoel uitspreken
Soms denken we: “Ik héb het toch gezegd?”
Maar er is een wereld van verschil tussen iets zeggen, en iets uitspreken met alles wat erbij komt kijken — je gevoel, je kwetsbaarheid, je behoefte.
Het is dat verschil dat de verbinding maakt. Of breekt.
Als ouder weet je: liefde is niet altijd zacht
Neem het ouderschap. Mijn kinderen zijn mijn wereld. In theorie zou ik álles voor ze doen. Maar als ze om 21:00 uur voor de 88ste keer uit bed komen, is mijn lontje op. Dan krijgen ze een grens — nodig, maar soms ook bot.
En hoewel ik weet: dit kan ik herstellen, weet ik ook: op dat moment voelen zij zich misschien even niet gedragen.
Dat doet wat met hen. En ook met mij.
Het laat zien: het gaat niet alleen om wat je zegt. Maar ook om hoe. Dáár zit de kern.
Wat overblijft als je je niet écht uitspreekt? Vermoeidheid. Misverstanden. Alleenheid.
In mijn eigen relatie speelde het zich af rondom iets schijnbaar simpels: boodschappen doen.
Ik vroeg me af waarom er alleen op aanbiedingen werd gelet, en niet op wat we echt nodig hadden. Mijn man hoorde alleen: “Je doet het niet goed.”
Gevolg? Hij trok zich terug.
En ik? Ik voelde me alleen.
Niet omdat het over tomaten of wc-papier ging. Maar omdat ik het gevoel kreeg dat ik de hele mentale last in mijn eentje moest dragen.
Als ik zeg: “Kun je niet beter boodschappen doen?” hoor ik mezelf iets zeggen wat klopt, maar ook niet klopt.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: “Ik voel me alleen in dit stuk. Ik heb behoefte aan samen dragen.”
Dat is spannend om te zeggen. Maar het is wel eerlijk.
Als je leert voelen, leer je écht zeggen
Deze patronen spelen in gezinnen, in relaties, bij ouders en bij kinderen.
En de sleutel? Die zit in bewustzijn.
In het durven stilstaan bij wat je voelt, bij wat je écht wilt zeggen.
Want als je dat kunt oefenen bij iets kleins, zoals de boodschappen, wordt het makkelijker om dit ook te doen bij de grote dingen.
Zoals je relatie. Je vermoeidheid. Of je verlangen naar rust, verbinding of erkenning.
Samen leren, samen groeien – bij Samen Zwaluwen
Bij Samen Zwaluwen werk ik met ouders die merken dat ze vastlopen in de communicatie met hun partner, hun kind, of zichzelf.
Die voelen: “Er moet iets veranderen, maar ik weet niet goed hoe.”
Wil jij leren hoe je écht kunt zeggen wat je voelt, zonder verwijt en mét verbinding?
Wil je als ouder meer rust, begrip en samenwerking ervaren — thuis én in jezelf?
Je bent welkom.
Laat reactie achter
REACTIES