Zodra je op Google gaat zoeken op waar je mee zit op het gebied van opvoeding of ontwikkeling van kinderen vind je enorm veel. Van boeken met uitleg en online cursussen tot een heleboel aanbieders, kindercoaches, psychologen, jeugdhulpaanbieders etc.
Wat heb je nodig?
Hoe moet je dan weten wat je nodig hebt? Laat staan wat de verschillen zijn tussen een kindercoach, coach, orthopedagoog of psycholoog. Sommige sites en sociaal media accounts staan boordevol met informatie. Met een uitgebreid aanbod of juist heel specialistisch, gericht op 1 deelgebied. Wat heb je nodig? Wat past? Maar bovenal wat is het probleem? Wat is nou jouw zorg en wat kan jou daarbij het beste helpen? Hier heeft Marilene de Zeeuw overigens een mooi artikel over geschreven in vakblad Vroeg : https://www.vakbladvroeg.nl/realistisch-helpen/
Goede zorg
Ondanks dat ik er voor gestudeerd, duizelt het mij ook als ik alle opties zie die er zijn. Alle informatie en mogelijkheden. Alle experts op 1 thema, zoals faalangst. Door te focussen op 1 deelaspect van het gedrag, zoals faalangst, ga je in op 1 klein stukje. Maar waar komt het vandaan? Hoe kan de faalangst verklaard worden binnen het gezin? Binnen de context? Wat is er gebeurd? Ik persoonlijk vind het een te smalle manier van kijken. Ouders en leerkrachten hebben ook specifieke handvatten nodig om met dit kind en zijn faalangstige gedrag om te gaan. Zij gaan tenslotte verder met het kind en hoe mooi is het als zij weten wat ze moeten doen? Dat is deel 1 van mij zorg.
Hoeveel trajecten doorlopen ouders en kinderen?
Deel 2, hoe vaak verwijzen hulpverleners? Als je al zo specifiek weet wat je moet zoeken heb je waarschijnlijk al een traject of diagnose ergens gehad. Ben je dan niet voldoende geholpen? Heeft het je niet genoeg opgeleverd? Hiermee wil ik niet zeggen dat het hulpaanbod wat er is slecht is of dat het zoeken van hulp niet goed is.
Maar wat ik wil zeggen is dat de zorg zo versnipperd is, er is zoveel aanbod, dat ik mij afvraag of iedereen wel op de goede plek komt. Wordt er niet teveel verwezen? Onvoldoende gekeken naar het totale plaatje? Dus naar de hele context, de hele situatie? Wordt iedereen in het gezin en omgeving wel voldoende meegenomen? Een kind of een gezin staat namelijk nooit op zichzelf. De IMH (Infant Mental Health) heeft hier het ‘huismodel’ voor ontwikkeld. In het kort gezegd en in mijn eigen woorden: iedereen in het gezin is met elkaar verbonden en vertegenwoordigt een pilaar in het huis. Als de een wankelt, wankelen ze allemaal en ze hebben elkaar allemaal nodig om overeind te blijven staan en stabiel te zijn.
Laten we de kind in zijn context zien!
Dus wat is mijn boodschap? Laten we kijken naar het hele plaatje. Je niet vast te laten leggen in een denkkader. Zorgen voor maatwerk en niet maar 1 stukje aanpakken. Maar alles er omheen, alles bij elkaar. Natuurlijk is specialistische kennis nodig, maar de zorg onderverdelen zorgt voor versnippering! Voor al mijn collega’s in de zorg: laten we het minder complex maken, minder dure woorden en uitleg. Terug naar de basis. Naast ouders en kinderen gaan staan en ze blijven volgen. Durven af te wijken van protocollen maar ook ons zelf minder belangrijk te maken en kijken naar wat helpt. Realistisch zijn in wat kan maar ook niet te complex en gekaderd denken. Laten we niet te snel los laten maar ook niet te lang vast houden.
Laat reactie achter
REACTIES