Opvoeden, het hoeft niet alleen…

Vroeger groeiden gezinnen op in een gemeenschap of met familie in de buurt. Moeders werkten minder. Er waren meer contacten in de buurt. Ik heb geen precieze cijfers maar gezinnen deden het vroeger minder alleen dan nu.

Kinderen hadden meer volwassenen om zich heen en de ouders hadden steun van familie of mensen die dichtbij stonden. Hierdoor hoefden ze het ‘ouder zijn’ ook minder in hun eentje uit te vinden en te ontdekken. Want laten we eerlijk zijn, hoe word je een ‘ouder’? Wat moet je doen? Hoe overweldigend is het na de geboorte van zo’n klein hummeltje die je in leven moet houden? Hoe groot zijn de veranderingen in je leven dan wel niet? Wie ben jij dan nog? Hoe is jullie relatie dan nog? Hoeveel ballen moet je hoog houden? En wie leert je dat? Of bij wie kan je kijken hoe ‘het moet’? ALS er überhaupt al een hoe ‘het moet’ is!

Transities

Hiervoor heb je (het voorbeeld van) anderen nodig. Hiervoor zou er ruimte moeten zijn om je kwetsbaar op te mogen stellen. Want hoe eerlijk, echt, open wordt er tegenwoordig gepraat over het ouderschap? Over alle transities die je doormaakt? Hoe anders dit proces is bij je eerste, je tweede, derde, enz.? Want het is anders, jij bent immers niet meer dezelfde.

In onze maatschappij zijn dit processen die veelal individueel plaats vinden. Er is vaak weinig steun. Families wonen ver weg of zijn druk. We moeten heel veel: werk, sociaal doen, goed in de relatie, goede moeder zijn, huishouden draaien en geen idee wat nog meer. Overigens geldt dit net zo hard voor de thuisblijfmoeders en -vaders! We staan er tegenwoordig meer alleen voor en dat is een gemis voor ons als ouders en voor onze kinderen. Want zij krijgen daardoor ook minder voorbeelden, minder invloeden van andere opvoeders en minder volwassenen bij wie zij terecht kunnen. Ouders hebben minder oplaadmomenten omdat er meestal praktisch niemand is om de kinderen even uit hun handen te nemen.

Ik haat het woord moeten, maar nu ga ik het wel gebruiken. Wij als maatschappij moeten stoppen met onderschatten van de effecten van onze individualistische westerse maatschappij.

Hulp vragen….

Een ander gevolg is namelijk dat het vragen om hulp ook niet altijd echt done is. En als we het doen, dan is de figuurlijke emmer eigenlijk al overgelopen. Hoe fijn zou het zijn voor iedereen als we eerder een beroep kunnen doen op een ander, aangeven waar we tegen aanlopen? Hardop uitspreken dat het soms verschrikkelijk is om kinderen te hebben en je ze het liefste achter het behang plakt? Want wie heeft dat nou niet?

Ik absoluut wel, betekent dit dat ik niet van ze houd (ik heb er 3)? Nee, het betekent dat ik soms te moe ben, te weinig opgeladen ben, te veel ballen hoog aan het houden ben, mijzelf soms een beetje vergeet, te weinig hulp heb en soms te veel gespiegeld wordt door hun gedrag waardoor er bij mij oude dingen naar boven komen. Maakt dit mij tot een mindere moeder? Nee absoluut niet, zelfs al voelt het wel soms even zo.

Pleidooi

Dus dit is een pleidooi om de wereld om je gezin heen te vergroten, zoek mensen/familie/buren/ vrienden op en vraag om hulp. Vergroot de wereld voor jou en je kinderen. Maar ook trek eerder aan de bel bij een laagdrempelige professional als je je zorgen maakt, als je vast loopt, als je teveel aan jezelf twijfelt, als je denkt dat je een rotkind heb dat nooit luistert, enz.

Er is niets mis met om hulp vragen. Sterker nog, het is gezond en het laat het goede voorbeeld zien aan je kinderen. Je spiegelt dat zij het ook niet alleen hoeven te doen.

Mocht jij hierover eens willen sparren, neem contact met mij op. Je kunt direct een afspraak inboeken via: http://www.samenzwaluwen.nl/contact